We zijn een aantal keer verhuisd in Bosnie, omdat het schieten te dichtbij kwam

Een huis in onze woonplaats werd opgeblazen, die nacht zijn we vertrokken

Het was een lange vlucht door de bossen, mama ,ik en mijn zusje

Papa bleef achter bij de grens om te vechten in de oorlog

We zijn geholpen door mensen in Croatie

Ik kan me niet de hele reis herinneren, mama wel

Uiteindelijk werden we opgewacht door tante en oom

We kwamen aan in Nederland.

We zijn goed en gastvrij ontvangen

We kregen de Nederlandese nationaliteit

We mogen hier leven in vrede

We kregen uitkeringen wanneer het nodig was

In de afgelopen jaren zijn het vooral vreemde maar de Nederlandse mensen die kaartjes bij me kopen

Mijn vriendinnetjes waren Nederlands.

Dus enorm bedankt, ik mag nooit klagen.

Dankbaarheid is altijd goed

Hopelijk uit ik mijn dank ook in mijn daden

door me aan de wet te houden, belasting te betalen

en aardig en goed voor de mensen te zijn..

**Titel: "De Lange Vlucht – Een Verhaal van Oorlog, Dankbaarheid en Nieuw Begin"**

**Hoofdstuk 1: Het Schieten Komt Te Dichtbij**
We zijn een aantal keer verhuisd in Bosnië, omdat het schieten te dichtbij kwam. Elke keer als de knallen naderden, pakten we snel onze spullen – een paar kleren, wat foto’s, niet meer dan we konden dragen. Mama hield ons stevig vast, haar ogen waakzaam en angstig, maar ze liet het niet aan mij en mijn zusje zien. Tot die ene nacht.

Een huis in onze woonplaats werd opgeblazen. De dreun schudde de grond, de lucht vulde zich met stof en de geur van verbrand hout. Die nacht zijn we vertrokken. Er was geen tijd om na te denken, alleen om te rennen.

**Hoofdstuk 2: De Vlucht Door de Bossen**
Het was een lange tocht door de bossen – mama, ik en mijn zusje. Papa bleef achter bij de grens om te vechten in de oorlog. Zijn laatste omhelzing voelde alsof hij alles wilde vasthouden wat hij moest achterlaten. Ik weet nog hoe zijn stem trilde toen hij zei: "Blijf bij mama."

We liepen urenlang, soms dagen. Soms droeg mama mijn zusje, soms sleepten we elkaar voort. Honger en dorst werden normale gevoelens, net als de angst dat elk geluid de vijand kon zijn. Mijn herinneringen aan die reis zijn flarden – een donkere nacht, een rivier die we overstaken, de handen van vreemden die ons brood gaven.

Mama herinnert zich alles. Soms, als ze erover praat, zie ik de pijn in haar ogen. Maar ook de vastberadenheid die haar heeft gered.

**Hoofdstuk 3: De Redding**
We werden geholpen door mensen in Kroatië. Vreemden die ons onderdak gaven, eten, warmte. Ze vroegen niet wie we waren, alleen of we veilig waren. Uiteindelijk werden we opgewacht door tante en oom, familieleden die al verder waren gevlucht. Hun tranen toen ze ons zagen, vertelden meer dan woorden ooit konden.

En toen – Nederland.

**Hoofdstuk 4: Een Nieuw Thuis**
We kwamen aan in Nederland. We werden goed en gastvrij ontvangen. Mensen die onze taal niet spraken, maar ons wel brood, kleren en een veilig bed gaven. We kregen de Nederlandse nationaliteit, een kans om hier in vrede te leven.

Er waren uitkeringen wanneer we het nodig hadden, school voor mij en mijn zusje, dokters als we ziek waren. Nederland gaf ons wat oorlog had afgenomen: stabiliteit.

**Hoofdstuk 5: Dankbaarheid in Daden**
In de afgelopen jaren zijn het vooral vreemden – maar ook Nederlandse mensen – die kaartjes bij me kopen (misschien werk ik in een winkel, of verkoop ik iets kleins). Mijn vriendinnetjes waren Nederlands. Ze leerden me de taal, lachten om mijn accent, maar nooit om mijn verhaal.

Dus enorm bedankt, Nederland. Ik mag nooit klagen.

Dankbaarheid is altijd goed. Maar hopelijk uit ik mijn dank ook in mijn daden – door me aan de wet te houden, belasting te betalen, en aardig en goed voor de mensen te zijn. Omdat vrede niet vanzelfsprekend is. Omdat wij die kans kregen.

En omdat papa, waar hij ook is, wil weten dat zijn offer niet voor niets was.

**Epiloog: Een Belofte**
Misschien kan ik nooit teruggeven wat ik kreeg. Maar ik kan wel proberen elke dag iets goeds te doen. Voor de mensen die ons hielpen. Voor het land dat ons opving.

En voor papa.

---

Dit boek zou verder kunnen uitwerken:
- Herinneringen aan Bosnië vóór de oorlog.
- Het leven van papa tijdens de oorlog.
- Hoe mama zich voelde, alleen met twee kinderen.
- De eerste jaren in Nederland – wennen, leren, groeien.
- Wat "thuis" nu betekent.

Het is een verhaal van verlies, maar vooral van hoop. En van de stille belofte om iets terug te geven aan de wereld die je redde.